In een mooi gesprek praat ik met kunstenares Alma Jansen over haar passie voor intuïtief schilderen. We praten over verdriet en luisteren naar je hart. En we delen onze herinneringen aan een donkere periode van een burn-out en over de weg omhoog naar weer plezier en geluk. Voor Alma was dit de start van haar bedrijf Atelier Alma Jansen.

Vanochtend mocht ik een bijzondere vrouw interviewen. Bedoeld als zakelijk interview dus ik zat goed voorbereid achter Zoom. Ze zou met mij praten over haar mooie passie voor intuïtief schilderen, ontstaan vanuit haar persoonlijke ervaring met een burn-out.

Tot 10 jaar geleden had ze nog nooit een schilderij gemaakt, en eigenlijk was ze ook geen tekentalent. Met verf en een schildersdoek van de Action ontstond als verrassing haar eerste schilderij. Geen portret of landschap, maar een explosie van kleuren en vormen. Ze schildert met alles wat voorhanden is, een mes, een spons, haar vingers, misschien zelfs een lepel, maar in elk geval niet met een kwast.

Intuïtief schilderen gebeurt vanuit je gevoel. Het hoofd (te) vol met gedachten mag niet mee doen. Emoties waar je geen raad mee weet, verdriet misschien, wat nog geen plek heeft, onmacht of woede waar je van in de war raakt, dat alles vormt je leidraad bij het schilderen. Je mag schilderen wat je wil, elke kleur die zo maar in je opkomt is goed, elke vorm die tevoorschijn komt is ook goed. Je luistert naar je hart en wellicht naar je onderbuik, en zo ontstaat er een schilderij. En je hoeft niet te weten waarom, want je voelt waarom.

Alma vertelt mij over haar donkere periode van haar burn-out. Als alles niet meer gaat, en je valt in een donker zwart gat. Dagen van proberen op te krabbelen, en soms rondlopen als een zombie. Dagen waarop de moeilijkste vraag is ‘hoe haal ik het tot vanavond’.  Of waarbij je van de dagelijkse dingen als ‘hoe krijg ik iets te eten op tafel’ in paniek raakt.

Als Alma heel open hierover vertelt merk ik dat ik even vol schiet. Stiekem kijk ik even weg van het computerscherm waar ik achter zit, om mijn tranen weg te vegen. Even knipperen en een zwaar gevoel in mijn buik. Ja, want het was zo herkenbaar. Voor mij is het iets langer geleden, maar de donkere wolk die Alma beschrijft hing toen ook over mij heen. Mijn weg omhoog was lang en moeilijk, en lukte met heel veel liefde van Hans en de jongens.

Alma heeft ook haar weg omhoog gevonden. En ergens onderweg kwam zij op het pad van intuïtief schilderen. Het schilderen heeft Alma een oplossing gebracht. En vrolijkheid, blijdschap, opluchting, vrijheid, rust en een leeg hoofd. Dat zie je in haar schilderijen.

Deze ontdekking, of misschien wel levenswijsheid, gebruikt ze om ook anderen rust te geven. Doordat ze je helpt samen met haar een eigen schilderij te maken. Door samen met verf en een kwast je eigen verhaal te vertellen. Zodat ‘loslaten’ en ‘weer zin in het leven hebben’ jouw nieuwe verhaal wordt.

Ik bedenk me hoe ik thuis langs mijn schilderij zou lopen, dat hier aan de muur zou hangen. In mijn eigen kleuren, met mijn eigen vormen. En hoe ik dan zou voelen wat het voor me heeft gedaan.

Ook leuk om te lezen Alma Jansen: be the light