Drie jaar geleden is het al weer dat je besloot je hart te volgen. Om niet de HAVO af te maken, maar te beginnen aan de toneelopleiding. Heel spannend! Als ik foto’s terugkijk zie ik dat je nog maar een kleine, lieve jongen was. Het grote, onbekende avontuur lag voor je, en jij was klaar om te gaan! Ons kleinste kind ging een nieuwe wereld tegemoet, enthousiast en nieuwsgierig.

Voor ons begon toen het “loslaten”. Eerder schreef ik er al een stukje over, een van je theaterdocenten las er een stukje uit voor bij de diploma-uitreiking.

Met onze vingers gekruist, hoopten we voor je, bij elke auditie. Met een steen in ons buik zagen we je, ’s avonds laat reizen, op weg naar een stage. En met tranen in onze ogen, zagen we je, spelen op het toneel. Loslaten valt soms niet mee.

Nu zou ik een blog over je schrijven met de titel “nog even vasthouden”. Als een volwassen jongen kijk je rond, staat stevig op de grond, je leeft het leven, geniet van je vrienden, slaapt af en toe nog thuis en veel vaker niet. En zeker, het leven is niet alleen maar lachen, ook bij jou zijn er soms tranen, van geluk of soms verdriet. Vol vertrouwen maak je plannen, soms kan je heel de wereld aan, en als je even twijfelt, dan houden we je nog even vast.

Veel succes, verover de wereld!

*De foto is van Angela Stouten