In de huidige 1,5 meter afstand samenleving is op visite gaan een echte uitzondering. Vandaag viert mijn schoonzusje haar vijftigste verjaardag. Het geplande, grote feest is vanzelfsprekend afgelast. Of hopelijk uitgesteld. We besluiten om toch een bos bloemen af te gaan geven.

Een mooi spandoek en een ludieke Sara verwelkomen ons. Voorzichtig gluren we om de hoek van de garage om te kijken of ‘de kust veilig is’. Daarmee jagen we andere vriendinnen weg die met z’n drieën verspreid over de gehele achtertuin op bezoek zijn. Zo blijven we onder het aantal van drie mensen bij elkaar.

We leggen de bloemen neer en stappen achteruit zodat de jarige ze op kan pakken. Hans brengt op een heel bijzondere manier een knuffel op afstand naar zijn zusje. Vol gevoel, met mindfulness weet hij het juiste gevoel van een knuffel over te brengen, op anderhalve meter afstand. Het raakt me.

Het wordt toch heel feestelijk als we koffie en cake krijgen. Al gaat het uitserveren daarvan op een geniale manier. Een heel lange houten serveerplank, met op het uiterste puntje een kopje koffie, wordt naar ons uitgestoken. We blijven ruim buiten de anderhalve meter.

Het is heerlijk om even, in het echt, bij te kletsen. Zien dat iedereen er lekker gebruind uitziet. Ervaringen over het werk uitwisselen. Vertellen over onze kinderen die heel zorgvuldig zijn in het naleven van alle regels. En het delen van de zorgen die er zijn om onze ouders.

Een bijzondere verjaardagsvisite. En het voelt alsof we er meer uitgehaald hebben dan bij alle eerdere feestjes die we gedachteloos hebben gevierd. Niet vergeten, een plusje van de coronatijd.