Te oud?

Ken je dat gevoel? Dat je bij jezelf denkt: ik word oud?
Vreselijk! En dan bedoel ik niet die paar extra rimpels of steeds meer grijze haren.
Vanochtend begon ik mijn dag heel ‘zen’. Wakker worden met koffie op bed, en daarna eerst even 20 minuutjes mediteren. Het maakt me klaar voor vandaag. Even douchen en tuttelen, en ik kan de dag in gaan.
Maar terwijl ik met mijn hoofd vol shampoo sta, roept Pim: Mam, over een paar minuten start de verkoop van kaarten voor het concert van Kygo! Nou ja concert, helemaal corona-proof via een livestream natuurlijk.
Met natte haren, half afgedroogd ren ik uit de douche, in mijn badjas, op zoek naar mijn telefoon. Hoe log ik in? Waar moet ik eigenlijk inloggen? Via een link? Op een site? Heb ik een unieke entree-code ontvangen? In mijn mailbox? Of in de spam? Paniek!
Pim helpt zijn licht-grijze moeder op weg. Snel vraag ik nog of ik in beeld ben voor zijn klas, want er staat een online college aan op zijn computer!
Ja! Het lukt! Ik heb kaarten in mijn mandje! Niet de pagina verversen, hoor ik ergens in mijn achterhoofd, nergens op klikken waar dat niet moet. Credit card of Ideal? Stress!
Maar het is gelukt hoor. Ik kom bij met een kop koffie, trillende handjes van de stress. En oh, wat lach ik hard om mezelf. Ik zie het mijn jongens regelmatig doen. Met twee computers en een Iphone tegelijk, inloggen op een virtuele wachtrij om kaarten te scoren voor een festival. Ondertussen rustig appen naar vrienden die dezelfde kaarten willen scoren. Alles heel relaxed.
Ik word oud. Maar wat heb ik zin in dit live concert! Dansen om vrolijk te worden en meezingen om corona te vergeten. Kom maar op Kygo!