Als ik uit mijn auto stap, staat ze al door het raam te kijken. In volle verwachting van ons uitje. Geen grote onderneming wordt het, maar samen ergens koffie drinken blijkt toch een heerlijk vooruitzicht.

Heb je mijn nieuwe jurk al gezien?, vraagt ze. Het is fijn om te zien dat mama zichzelf mooi heeft aangekleed. Maar deze nieuwe jurk, ik had hem al gezien. Een paar keer al. Maar wat geeft het, fijn toch als je elke keer weer dezelfde nieuwe jurk aan hebt?

En stijlvolle kleding uitzoeken, jurken met een bijpassend jasje, dat is ze nog niet vergeten. Vandaag heeft ze er zwarte, platte ballerina’s bij aan gedaan. Het is eigenlijk een beetje te koud voor blote voeten, dat wel.

Mama heeft zelf haar gezicht opgemaakt. De wenkbrauwen zijn met potlood duidelijk, in donker zwart op haar gezicht getekend. Met een roze lipstick heeft ze haar lippen gekleurd. Binnen de lijntjes kleuren blijkt moeilijk als je ouder wordt. Ze ziet er lief uit. Trots ben ik op haar. 75 Jaar, maar zichzelf verzorgen en optutten blijft ze altijd doen.

Waar gaan we heen?, vraagt ze. Koffie drinken toch, vertel ik haar. En dan schuifelen we samen naar mijn auto. Halverwege het tuinpad wordt ze boos op mij. Ze loopt aan mijn arm, maar ik loop niet in de maat, roept ze.

We gaan voor koffie met gebak. Mama trakteert, dus roept ze me haar pincode toe, het restaurant luistert vrolijk mee. De koffie is te heet, de serveerster doet onbeschoft, de stoelen zitten veel te hard, en vloekend knoeit ze met haar water. Ondertussen kletsen we over de kleinkinderen, stelt ze me elke week dezelfde vragen en genieten we volop!

Net als altijd maken we ook een selfie. Herinneringen maken, dat doen we vandaag. Om voor altijd met een blij gevoel aan terug te denken.