In de huidige 1,5 meter afstand samenleving is op visite gaan een echte uitzondering. Vandaag viert mijn schoonzusje haar vijftigste verjaardag. Het geplande, grote feest is vanzelfsprekend afgelast. Of hopelijk uitgesteld. We besluiten om toch een bos bloemen af te gaan geven.
Mijn dagelijks leven slalomt langs vele passies.
En een daarvan is hardlopen. Even was de passie weg. Maar nu, met heel ons hart, weer begonnen!
Omdat alle scholen en universiteiten gesloten zijn schakelen de jongens over op thuis onderwijs. Alle colleges volgen ze digitaal op hun computer. En ook tentamens worden aangepast aan de corona situatie. Het zijn soms hele leuke momenten.
Allemaal samen; opgesloten of ver weg; genieten van bijzondere dingen
Sommige verdrietig of bang; de kleine dingen; zon, gezond en gelukkig
Een prachtig voorjaar maar ervan genieten doen we thuis. Niet met allemaal maar wel met elkaar. Samen tellen we af, maken alvast plannen voor straks, soms kunnen we niet wachten.
Mijn ouders zijn heel nauwkeurig in het volhouden van hun sociaal isolement. Natuurlijk is mijn vader de sturende kracht hierachter. Vanaf de eerste oproep om geen handen meer te schudden en de oproep om thuis te blijven heeft mijn vader zich gerealiseerd dat zij beiden tot de risicogroep behoren. Mijn ouders hebben sindsdien met niemand fysiek contact gehad. Ook niet met mij of mijn broers.
Kinderen worden groot. Ze leren eigen keuzes te maken, soms vallen ze daarbij maar meestal gaat het goed. En daarbij hoort ook ‘op kamers gaan’. Een eigen huishouden, een ander thuis.
Met twee jongens op kamers, en de laatste bijna, krijg ik toch zeker een hoop vrije tijd! Om niet te vervallen in het empty nest syndroom ga ik op zoek naar een nieuwe hobby; studeren.
Alle dagen zon, ik droom ervan. En nu lijkt het daar op, want het is zomer! De wereld lijkt een stuk mooier wanneer de zon schijnt.
Niets zo fijn als samen een weekendje weg. Warme trui mee, korte broek natuurlijk ook, en dan gaan. De kids zijn nu groot genoeg om voor zichzelf te zorgen. Sterker nog, er klinkt een klein gejuich als we een paar dagen weg plannen, kan er thuis een feest gevierd worden.
Van mijn allerliefste kreeg ik een link doorgestuurd, naar de Cursus Dagboek schrijven. En ik was nieuwsgierig genoeg om toch even verder te kijken.
Schrijven past al mijn hele leven bij me. Er zijn periodes dat er niet zo veel op papier komt te staan, maar ook weken of maanden dat ik elke dag wel een stukje bij elkaar typ.
Al een paar jaar volwassen en een paar koppen groter dan zijn moeder. Hij regelt zijn eigen leven, neemt zelf beslissingen over studie, geld en werk. Ja, het opvoeden zit er op. Tijd om z’n eigen weg te gaan.
Stiekem is het nog winter, maar dat weet de zon niet! Nog geen maart, en toch al heerlijk genieten van het voorjaar. De eerste paarse krokussen en witte sneeuwklokjes komen al omhoog in onze kale tuin. En ja, bijna was er al een rokjesdag. Het is bijna voorjaar!
