’s Ochtends vroeg, als de zon net wakker is, en ons laat weten dat de herfst toch al heel dichtbij is, gaat hij op weg. Oude fiets, achterlamp kapot en met een rammelend spatbord. Om zijn schouders een mooie, nieuwe laptoptas. Zwarte strakke broek en  een nauwsluitend jack aan.

En hoewel het nog steeds mijn kleinste kind is, fietst er nu een jonge kerel de straat uit. Strak rechtop, brede schouders, heel zelfverzekerd trapt hij weg. De nieuwe wereld tegemoet. Vol met nieuwe ontdekkingen, uitdagingen en interessante mensen. Onbezorgd, en juist nieuwsgierig naar alles wat vandaag op zijn pad gaat komen.

Het liefst roep ik hem nog wat na. Pas goed op!

Maar vandaag begint het loslaten. Een stukje minder zorgen voor, een beetje meer laten gaan. Want ook kleine jongens worden groot.