Als ouder van opgroeiende kinderen, of zelfs al jong volwassenen, komt het steeds dichterbij. Loslaten. Vele jaren heb je zo veel mogelijk je best gedaan om ze van alles te leren en bij te brengen. Leren fietsen, alleen naar de middelbare school, de eerste keer uitgaan, tot ze uitvliegen en op kamers gaan.

En met je vingers gekruist, kijk je toe. Nieuwe vrienden, vakanties naar landen waar je zelf nooit kwam, een vaste vriendin, en o zo veel gewoontes en gedrag dat ze zeker niet van jou hebben geleerd. Maar trots, kijk je toe.

Een vriendin leerde mij dat loslaten eigenlijk betekent ‘anders vasthouden’. Maar wat nu als je kind worstelt om los te komen, en ook anders vasthouden is toch echt niet wat hij wil. Hij maakt zijn eigen keuzes, volgt zijn gevoel en leeft zijn eigen leven. En als je naar hem kijkt slaat soms je hart even over, voel je soms een nare kriebel in je buik, maar meestal ben je trots.

Als anders vasthouden niet meer mag, ga je stiekem om het hoekje staan. Zonder dat iemand het merkt kijk je toe. En je ziet daar een prachtige jonge man. Die nog weinig weet van het leven, maar toch ook wel genoeg. Je ziet een vrolijke jonge man, die rent door het leven. Je ziet een lieve jonge man, die ook voor anderen leeft. En soms zie je een twijfelende jonge man, die staat voor lastige keuzes. En om het hoekje, ben je trots.

Ik sta klaar om een stap naar voren te doen, mijn handen al een beetje uitgestrekt, klaar om hem op te vangen, en trots kijk ik toe.