Al een paar jaar volwassen en een paar koppen groter dan zijn moeder. Hij regelt zijn eigen leven, neemt zelf beslissingen over studie, geld en werk. Ja, het opvoeden zit er op. Tijd om z’n eigen weg te gaan.

Op kamers gaan. Het is zo’n logische stap. Je kinderen groeien op en worden volwassen. En bij een eigen leven hoort ook eigen woonruimte. De zoektocht naar een geschikte kamer valt niet mee. Te duur, te ver van de stad of geen klik met de toekomstige huisgenoten. Tot alles op de juiste plek valt, Bas heeft een kamer gevonden! Even moet er serieus wat geregeld worden; het huurcontract wordt getekend, de borg mag worden geleend en over de eerste maand huur lijkt niemand zich zorgen te maken.

Voor mij is het even wennen. Hij regelt alles zelf. Stiekem koop ik toch wat spulletjes voor zijn nieuwe kamer; wat borden en kommen, nieuwe handdoeken en zo. En ik regel nog wat verhuisdozen, altijd handig. Morgen is de verhuizing. Er is nog niets ingepakt, het bed dat meegaat staat nog hier thuis, en al zijn kleren liggen nog verspreid tussen zijn kamer en de wasmand. Hij regelt alles zelf, komt goed. Ik luister naar zijn plannen, geniet van de ongestructureerde aanpak en bedenk vrolijk dat ik ook ooit student was.

Maar dan overvalt mij op een geheel onverwacht moment, staand in de drukke AH met een vierdelig bestek setje, voor Bas, in mijn handen, het afscheidsgevoel. Rilling in mijn onderbuik en tranen schieten te voorschijn. Ik ben verbaasd over mezelf. Ik ga hem missen. Geen smerige afwas op zijn kamer verzamelen, niet meer struikelen over de lege colaflessen, geen auto uitlenen, geen stinkende frietpan op het fornuis, geen stinkende sporttas meer. Dag Bas!