Vannacht om half 3 nog een appje van Pim. Zelf lig ik te woelen in bed in een stil huis. En als het nog donker is besluit ik maar om vast met de honden te gaan wandelen.

Corona brengt heel veel verdriet met zich mee. Mensen die ziek zijn, dierbaren die overlijden, mensen die nog steeds op afstand van hun kwetsbare ouders leven, kinderen die niets mogen, studenten zonder studentenleven, veel zorgpersoneel die zich een slag in de rondte werkt, en laten we vooral de horeca niet vergeten.

Af en toe kijk ik verwonderd rond om me heen in de supermarkt, iedereen met een mondkapje op, voorzichtig met het winkelwagentje sturend om bij iedereen op anderhalve meter afstand te blijven. Wat is ‘normaal’ lang geleden.

Gister belde Lex: mam, ik ben positief getest. Iedereen schiet in de doe en denk modus. Wat betekent dit, wat moet wel en wat mag niet?

Geen voorstelling spelen, de rest van zijn klas trouwens ook niet, geen reclame-commercial opnemen, thuisquarantaine voor papa Hans, geen cursus, thuisquarantaine voor broer Pim, geen tentamenweek, geen sinterklaas-avond, surprises en kadootjes blijven bewaard tot de kerst.

Niemand heeft klachten, dus het leed blijft klein. Beeldbellen met met mijn liefste man is fijn, ik show mijn nieuwe laarsjes en krijg uitleg over Teams. Bas blijft gezellig een nachtje thuis logeren, en mijn broertje belt al om te zeggen dat hij zondag, op afstand, komt eten. De komende dagen zijn er alleen twee lieve hondjes om voor te zorgen. En ik stop mijn mondkapjes maar weer in de machine.

Het aftellen begint vandaag. Het motto van Hans klinkt in mijn hoofd: nieuwe dag, nieuwe kansen! Straks halen we alles in.

Zorg goed voor elkaar, blijf gezond, geniet van elke dag.
Veel liefs!